Opracowano nową metodę analityczną, charakteryzującą się wysoką swoistością i wysoką czułością, do oznaczania 4,4′-metyleno-bis-(2-chloroaniliny), powszechnie znanej jako „MOCA”, w ludzkim moczu. Należy zauważyć, że MOCA jest dobrze udokumentowanym czynnikiem rakotwórczym, a potwierdzone dowody toksykologiczne potwierdzają jej rakotwórczość u zwierząt laboratoryjnych, takich jak szczury, myszy i psy.
Przed zastosowaniem tej nowo opracowanej metody w rzeczywistych warunkach pracy, zespół badawczy przeprowadził najpierw krótkoterminowe badanie wstępne na szczurach. Głównym celem tego badania przedklinicznego było zidentyfikowanie i wyjaśnienie pewnych kluczowych osobliwości związanych z wydalaniem MOCA z moczem w modelu zwierzęcym – w tym aspektów takich jak tempo wydalania, szlaki metaboliczne i przedział czasowy dla wykrywalnych stężeń – co stanowiło solidne podstawy naukowe dla późniejszego zastosowania tej metody w próbkach ludzkich.
Po zakończeniu i walidacji badania przedklinicznego, ta metoda wykrywania oparta na moczu została formalnie wdrożona do oceny stopnia narażenia zawodowego na MOCA wśród pracowników francuskich przedsiębiorstw przemysłowych. Zakres badania obejmował dwa główne typy scenariuszy pracy ściśle związanych z MOCA: jeden to przemysłowy proces produkcji samego MOCA, a drugi to wykorzystanie MOCA jako utwardzacza w produkcji elastomerów poliuretanowych, co jest częstym scenariuszem zastosowania w przemyśle chemicznym i materiałowym.
W wyniku szeroko zakrojonych badań próbek moczu pobranych od pracowników w tych scenariuszach, zespół badawczy stwierdził, że poziomy wydalania MOCA w moczu wykazywały szeroki zakres zmienności. Stężenia w wydalaniu wahały się od poziomów niewykrywalnych – zdefiniowanych jako poniżej 0,5 mikrograma na litr – do maksymalnie 1600 mikrogramów na litr. Ponadto, gdy w próbkach moczu obecne były metabolity N-acetylowe MOCA, ich stężenia były stale i istotnie niższe niż stężenia związku macierzystego (MOCA) w tych samych próbkach, co wskazuje, że sam MOCA jest główną formą wydalaną z moczem i bardziej wiarygodnym wskaźnikiem narażenia.
Ogólnie rzecz biorąc, wyniki uzyskane w ramach tej szeroko zakrojonej oceny narażenia zawodowego wydają się rzetelnie i dokładnie odzwierciedlać ogólny poziom narażenia na MOCA u ankietowanych pracowników, ponieważ wykryte poziomy wydalania były ściśle skorelowane z charakterem ich pracy, czasem trwania narażenia oraz warunkami środowiska pracy. Co więcej, ważnym spostrzeżeniem płynącym z badania było to, że po zakończeniu oznaczeń analitycznych i wdrożeniu ukierunkowanych środków zapobiegawczych w miejscach pracy – takich jak ulepszenie systemów wentylacji, zwiększenie wykorzystania środków ochrony indywidualnej (PPE) lub optymalizacja procesów – poziomy wydalania MOCA z moczem u dotkniętych pracowników często wykazywały wyraźny i istotny spadek, co dowodzi praktycznej skuteczności tych interwencji zapobiegawczych w ograniczaniu narażenia zawodowego na MOCA.
Czas publikacji: 11-10-2025